Hoewel Jaap Roose ook in opdracht schildert en een periode zelfs objecten heeft gemaakt, is het schilderen van een stilleven voor hem op dit moment een vrijwel onuitputtelijke bron van inspiratie. Het liefst schildert hij groente, fruit of andere organische elementen. Zij zijn zacht van vorm en hebben het leven nog in zich. Hij bestudeert structuur, vorm, kleur en lichtval. Het karakter van een appel, peer, citroen of knol doet hem soms denken aan menselijke eigenschappen en is de moeite van het bekijken waard.Dat laatste geldt ook voor een stuk stof. Hoe de lap valt, de plooien die er in zitten en de schaduwwerking die dat teweeg brengt; al deze elementen kunnen de kunstenaar steeds weer boeien. Het meest compleet is een stilleven voor hem als hij verschillende beeldelementen kan combineren. Het liefst neemt hij dan samen met het fruit en het laken een wat hardere vorm in de voorstelling op, zoals een schaaltje of een mand. De zachtheid van de organische vormen wordt daardoor nog eens benadrukt. Dit kunnen we bijvoorbeeld zien in 'Stilleven met sinaasappels' waar de sensuele oranje schil contrasteert met de stof en het riet van de mand. De blauw-groene achtergrond versterkt deze tegenstelling nog eens.

Roose schildert niet primair om de voorstelling zelf, maar om te overwinnen in de steeds terugkerende worsteling met de materie. Hij zoekt naar de juiste nuances in kleur en vorm en naar de goede stofuitdrukking met het doel een zekere natuurlijkheid in de voorstelling te bewerkstelligen in een heldere context zonder te afstandelijk te worden. In 'Cello' valt het bijvoorbeeld direct op dat het instrument op zijn buik ligt en niet in volle pracht wordt getoond. Het ligt op een gekreukeld wit laken op een tafel alsof het daar om dringende redenen snel even is neergelegd met de strijkstok ernaast. Het instrument wordt gedetailleerd weergegeven. Details vindt de schilder van fundamenteel belang om het beeld die natuurlijke uitstraling te geven waarnaar hij zoekt. Daarentegen verbeeldt hij een diffuse achtergrond in een neutrale, soms licht contrasterende kleur, waarbij de voorstelling als het ware naar voren komt. Het schilderen is voor Roose voor een belangrijk deel een gevecht om de concentratie vast te houden, een moeizaam proces dat soms gelukkig overgaat in een roes waar hij pas weer uit komt wanneer het gaat schemeren of hij in zijn werk gestoord wordt. 'Bij elk schilderij lijk ik wel het wiel opnieuw te moeten uitvinden.' Eerst moet hij de juiste compositie zoeken. Het kan soms lang duren voor hij tevreden is. Daarna moet hij voor zijn gevoel telkens weer van voren af aan beginnen met te ontdekken hoe het licht verloopt, een schaduw valt, het licht reflecteert in een bepaalde vorm en welke kleur van toepassing is. Soms kost het hem een halve dag voor hij een bepaald element naar zijn idee goed geschilderd heeft, soms lukt het in één keer. Hoewel hij al meer dan tien jaar professioneel schilder is - Roose is autodidact -, heeft hij het gevoel dat hij nooit uitgestudeerd raakt.