Aad Hofman (1944 - 2023)

Verdroogd blad, droogbloemen, een roestig stuk ijzer, door weer en wind aangetaste planken vormen de onder-werpen die Aad Hofman schildert. Vroeger verbeeldde hij vooral vervallen huizen, afgebladderde deuren en ramen. In zijn huidige werk worden objecten van verschillend dood materiaal tot een stilleven gecomponeerd. De structuren van de voorwerpen in hun vervallen staat bepalen voornamelijk het karakter van de voorstelling. Het materiaal is kwetsbaar en fragiel en nauwelijks beet te pakken, omdat het uit el-kaar dreigt te vallen. Hofman houdt van dor en dood materiaal. Het kan zo mooi zijn, vindt hij, om de schoonheid van dingen te tonen die zonder enige waarde zijn en die door de mens in de steek zijn gelaten. Ik ga uit van de gewone dingen die echter niet gewoon meer zijn, omdat ze door de tijd en de natuur hun oorspronkelijke uiterlijk verloren hebben. Het roestig ijzer heeft zijn oorspronkelijke functie verloren en is een vlak van kleuren geworden, zoals het verdorde hoefblad tot een feest van vormen is geworden. De kunstenaar verbeeldt al deze elementen met grote technische vaardigheid. Hofman gebruikt een sober kleurenpalet dat het drukke vormenpatroon van de bloemen en bladeren in toom houdt. In de voorstelling weet hij grote diepte te scheppen door stofuitdrukking en schaduwwerking. Het is deze tegenstelling tussen drukke vormen en sobere kleuren en tussen de compacte voorstelling en het tere materiaal dat de aandacht vasthoudt. In zijn recentere werk heeft Hofman het aantal elementen in de voorstelling verminderd en speelt de achtergrond meer mee. De eenvoud in de compositie en de donkere achtergrond die een deel van het vlak opvult, brengen rust in de voorstelling. De schilderijen zijn in de loop der jaren kleiner geworden, intiemer.

De kunstenaar is pas laat met schilderen begonnen, rond zijn 26ste jaar. Daarvoor werkte hij als etaleur en mode-verkoper, dat ging hem op een gegeven moment echter vervelen. Hij besloot de Vrije Academie in Den Haag te volgen, maar daar leerde hij, naar eigen zeggen, alleen dat hij schilder wilde zijn, niet hoe hij moest schilderen. Het vak heeft hij zichzelf in de praktijk eigen gemaakt. In die zin is hij autodidact. Sinds 1973 is hij aan galerie Mokum verbonden. Het opzetten van een interessante, boeiende compositie kost veel tijd. Vervolgens schetst Hofman op ware grootte met potlood een tekening op het paneel of doek. Daarna zet hij de voorstelling op met lichte, bruine aquarelachtige olieverf. Als dit droog is, gaat hij het werk meer kleur en diepte geven. Pas als deze laag droog is, werkt hij de details uit met dunne laagjes glacerende verf, soms in vier vijf lagen. Het is tijdrovend werk, maar noodzakelijk om de juiste spanning in het werk te krijgen. Schilderen is voor Hofman een middel om los te komen van de wereld om hem heen. Hij kan zich terugtrekken als een monnik en aan het werk gaan. De verstilling in het werk en de rust tijdens het werken zijn hem een genoegen.