Rudolf Hagenaar (1927, Soerabaja - 2006, Goes) werkte van 1954 tot aan zijn pensioen als tekenleraar op het Goese Lyceum in Zeeland. Zijn hele leven heeft hij getekend en geschilderd, maar hij heeft ondanks verzoeken daartoe lange tijd niet willen exposeren. De belangrijkste reden daarvoor was wellicht dat Hagenaar niet wilde schilderen om te verkopen. Hij maakte wat híj mooi vond, zonder zich te storen aan de heersende smaak. Een verslechterde gezondheidstoestand en het ontbreken van nageslacht dwongen hem evenwel in het jaar 2000 om naar buiten te treden en zo zijn levenswerk veilig te stellen.
Na een modernistische opleiding in Amsterdam, en een periode waarin hij oude meesters - van Caravaggio tot Vermeer - navolgde, kwam Hagenaar in het begin van de jaren zeventig tot een eigen stijl van figuratie. Zijn geïsoleerde mensfiguren en klassieke bouwwerken zijn teruggebracht tot hun meest pregnante aanwezigheid, hun volume scherp afgetekend in de omringende ruimte. Deze overweldigend aanwezige vorm noopt de toeschouwer welhaast tot interpretatie. Gaat het Hagenaar puur om volmaakte proportionering en schoonheid, of huilt hier de wind van de tijd? Of is het allebei? In dat geval zijn de woorden van de criticus Hammacher van toepassing: hier schildert iemand 'met het geluk van de vervoering en het oude leed van de eindige werkelijkheid in de blik van de ogen'.